Po tajemniczym zniknięciu Orła rząd postawił na nogi wszystkie służby, jakie posiadał. Sytuacja zrobiła się niebezpieczna, zwłaszcza że oprócz samego robota zniknął także jego twórca profesor Wit Skrzeszewski, osoba, która już dawno trafiłaby do tajnego rządowego więzienia w Bieszczadach, gdyby nie jego rozległa wiedza o robotyce i informatyce.

Całe zajście oglądałem z mojego dziurawego fotela z jakimiś zaschniętymi plamami na oparciu. Kontemplacja nad historią tej plamy wydawała mi się ciekawsza niż całe to „podniosłe wydarzenie”, aż do momentu –pustej sceny -jak to w mediach na całym świecie było potem opisywane. Kilka sekund po zajściu dostałem telefon- stary grat jeszcze z dotykowym ekranem- nie jakieś hing-endowe wszczepy telefoniczne. Wielu mówi na mnie dziwak- ja po prostu mam sentyment do lat mojej młodości, kiedy to sieć 5G wchodziła na rynek

Kilka godzin później znaleziono go. Siedział na dachu niedawno odbudowanego Pałacu kultury. Dwóch agentów starało się niepostrzeżenie do niego zbliżyć, lecz wykrył ich obecność dawno temu. Bez słowa odwrócił się i spoglądał na przybyszów. Ci starali się użyć komend głosowych, aby zdezaktywować jednostkę. Wtedy on wykrzyczał w ich stronę słowa, żądając odpowiedzi po co im to wszystko. Ci zdziwili się, bo przecież maszyna miała nie mieć modułu głosowego, a tym bardziej usterek. Nie wiedzieli jeszcze, że on znał już prawdę.

Zapanował chaos, w którym nikt nie zwrócił uwagi na dwunastoletniego Adasia, dla którego ten moment był przełomem w życiu.

To, co widzę, przechodzi kozie pojęcie. Robot stoi. Ten co mnie dziabnął w tych niepamiętnych czasach. Ale dziwny jakiś – rogi mu wyrosły, trawę żuje no i meczy. Co jak co, ale po koziemu

W podzespołach Pi przechowujących informacje o uczuciach odezwała się zakodowana setki lat temu ekscytacja, której nie doświadczył od...nigdy. A uczucie było tak niezmiernie przejmujące, że aż w pewien sposób intrygujące. Jednak nie dane było mu zanurzyć się w analizie tego zjawiska, gdyż niepozorna kropka na wyświetlaczu oznaczała niechybne zderzenie z szybą dzielącą go od fabryki, nad którą trzymał pieczę.

Zdumiony Pi pomyślał -,to niemożliwe, musiałem coś przeoczyć, może to błąd systemu? Lecz chwilę później zamarł, gdy kropka zbliżyła się do lokalizacji drzwi fabryki garnków. Fabryki kiedyś ludzi, dziś samiusieńkiego Pi. Robot powoli wyjrzał przez szparę lekko otwartych drzwi. Jego systemom ukazał się pies. Dorosły już owczarek niemiecki, stanął w miejscu, zaszczekał, wystawił język i spojrzał na Pi.

Czasem wydaje mi się, że to niemal cud, że przetrwałem. Może zadziałał tu lisi spryt albo łut szczęścia, nie wiem. Na pewno pomagała świadomość, że nie jestem w tym bagnie sam. I nie, nie chodzi mi tutaj o egzoszkielet, o którym czasem po prostu zapominałem, tak bardzo stopił się już z tym, kim jestem. Nie, mówię o kolegach z jednostki, o tych, którzy wciąż dychali. O Kundlu.

Odległe, ale głośne kroki na klatce schodowej oderwały Annę od lektury. Kobieta westchnęła ciężko, zamknęła „Łowy na lisa” i wstała z krzesła. Spojrzała jeszcze na okładkę książki: malunek rudego zwierzaka ze świecącymi na czerwono oczami. Znała na pamięć wszystkie siedem tomów serii „Do szpiku cyberkości”, jednym tchem wymieniała najważniejsze bitwy z Xenofami, bez zająknięcia referowała losy bohaterów i ich egzoszkieletów. Mimo to zawsze drżała z ekscytacji, gdy porucznik Tadeusz „Blackfox” Makowski zadawał na początku pierwszego tomu to jedno pytanie, w którym zawarł cały swój strach, ale i całą nadzieję. „Czy mnie też to czeka?”.

Przemówiła głosem słabym, metalicznym, acz dziwnie spokojnym:

– Skanowanie zakończone. Człowiek, 7 ziemskich lat. Czas oczekiwania na kontakt: brak danych. Błąd. Włączam diagnostykę.

.. terminal holograficzny będący już niemal antykiem wyświetlił błąd oznajmiający awaryjne zatrzymanie symulacji. Luca westchnął głęboko i spojrzał na drugiego operatora. X Æ A-Xii jak zwykle miał wygaszone źrenice i był pogrążony w extranetowej rozrywce. On sam unikał wszczepów, ze względu na to co stało się z jego matką Raczej nie było sensu sprowadzać go do rzeczywistości, gdyż zatrzymanie symulacji na prototypach współsplontanych zdarzało się dość często, ale reset zawsze

– Inicjuję protokoły dyplomatyczne... –Przez dłuższą chwilę słychać było tylko trzaski i odległe kapanie oleju niesione echem opuszczonego drednota.

-Witaj ludzka istoto! Jestem XR-87 i należę do floty Cybernetycznej Jedności. A ty jak się nazywasz? – Powiedziała maszyna sympatycznym głosem